گوهر بانو

پاکت سند را کنار استکان چای گذاشتم و گفتم :
-گوهر بانو! آمدی نسازی. من از تو چیزی خواستم؟! تو محبت دنیا را در حق من تمام کردی‌.همین که اجازه می‌دهی توی این باغ کار کنم دستت را می‌بوسم

ته باغ مشغول رسیدن به بوته‌های گل محمدی بودم ،که گوهر بانو آمد‌.
– خوبی سالارم ؟
با خنده گفتم :
– خوب هم نباشم‌، وقتی نگاهم به گوهر بانویم بیفتد‌، شاد می‌شوم .
به شوخی گفت :
– ای شیطان … با این زبانت می‌خواهی چند تا زن را سر کار بگذاری‌؟! شده‌ای عین بابا بهروزت … شیرین زبان و خوش قد و بالا .
با دلخوری گفتم :
– شما از همه بهتر می‌دانی که …
میان حرفم دوید:
– بله… بله می‌دانم. تنها عشق زندگی‌اش مادر‌ت بود‌… ازدواجش با زرین از روی اجبار خان‌بابا اتفاق افتاد‌. خدا رحمتش کند. پدرت مرد با اخلاقی بود‌. منتهی قدیم‌ها مثل الان نبود که جوان‌ها برای خودشان تصمیم بگیرند‌. مثلاً تو الان شدی پیر پسر و حاضر نیستی تشکیل خانواده بدهی و من هم حریفت نیستم …
با دلخوری گفتم :
– از نظر روحی و روانی جرأت تشکیل خانواده ندارم، اگر افتادم و مردم؟ اگر همسرم سر زا یا هر حادثه‌ای مرد؟ تکلیف بچه‌ام چه می‌شود؟ دوباره یک گوهر بانوی جدید از کجا بیاورم که فرزندم را از بی‌کسی و آوارگی در بیاورد‌؟ نه واقعا نمی‌توانم .
با دلخوری گفت :